شد جاودان مهرت به جان ،معشوق خوب و مهربان

عزم سفر کردي و من ، ماندم جدا از کاروان

خورشيد عالم تاب من ، بر من نمي تابد دگر

خاموش شد دنياي من ، تاريک مي باشد جهان

گفتم شبي تنها شوم ، با دلبر و دلدار خويش

تا درد دل سوزد مرا ، تا غم ز من گردد نهان

خواهم در آغوشت کشم ، از بس که عاشق مي کشي

آغوش گرم و مهربان ، آتش زند بر آشيان

تقدير کس پيدا نبود ، الا من شيدا صفت

شد سرنوشت ما چنين ، عشق تو ما را در بيان

تا زنده ام يارم تويي ، محبوب و غمخوارم تويي

تا زنده ام اي مهربان ، نام تو آيد بر زبان